Przedstawiam Wam Wścibską – przeczytajcie wierszyk i dowiedzcie się, skąd się wzięło jej przezwisko i dlaczego bolał ją nos 🙂

Wścibska wiedziała, co wkoło się dzieje –

Kto, gdzie zapłakał, kto, z czego się śmieje.

Z samego rana, gdy tylko wstała,

Nos długi w sprawy innych wtykała.

Temat wszelaki był dla niej ciekawy –

Zwłaszcza nie swoje, a cudze sprawy.

Ktoś głośno mówił na klatce, w bloku –

Już Wścibska biegła w kapciach, w szlafroku.

Hałas u innych był gratką nie lada –

Aby podsłuchać swego sąsiada.

Wścibska siadała z uchem przy ścianie,

Aż raz rozległo się głośne granie –

Sąsiad w swą trąbkę co sił w płucach dmuchał –

Tak, że przez tydzień chodziła głucha.

Okno otwarte, drzwi uchylone –

Już wścibska miała ucho włożone.

Ci, którzy trochę spokoju chcieli,

W końcu nos wścibskiej drzwiami przycięli.

Teraz, gdy z plastrem na nosie chodzi

Mówi, że wścibskość jej zdrowiu szkodzi.

Małym ciekawskim przedstawiam wierszyk o „Pytalskiej Ani” 🙂

Ania tysiąc pytań miała,
Jak najwięcej wiedzieć chciała –
Skąd się bierze dym w kominie?
Dokąd woda rzeki płynie?
Jak samolot szybko leci?
Czemu gwiazda nocą świeci?

Kto jej dawał odpowiedzi?
Jej rodzice i sąsiedzi.
Wytężali swoje głowy –
Tata robił się pąsowy.
Dziadziuś, choć miał głowę tęgą,
Chodził zawsze z wielką księgą –
Mówił – „Chwilka – pajęczyna…
Na „p” hasło się zaczyna…
Zaraz się wszystkiego dowiem
I, Aneczko, Ci odpowiem”.

Wujek okulary wkładał
I przed komputerem siadał.
Gdzie pytania sprawdzał – wiecie?
Oczywiście w Internecie!

Każdy wszystko musiał wiedzieć,
Aby Ani odpowiedzieć.
Dzięki temu, że pytała,
Ania wielką wiedzę miała.

Wszystkim czytelnikom przedstawiam rodzinkę Miłych. Przy okazji nowego wierszyka warto przypomnieć sobie o dobrych manierach. Ciężko być zawsze, dla wszystkich miłym, ale o zasadach kulturalnego zachowania warto pamiętać w każdej sytuacji 🙂

W małym miasteczku mieszkali Mili.
Wszyscy ich znali oraz lubili.
Za to, że zawsze byli serdeczni,
Innym pomocni i bardzo grzeczni.

Słali sąsiadom swym pozdrowienia,
Mówiąc „dzień dobry” i „do widzenia”.
Mówili „proszę” oraz „dziękuję”,
Zamiast „nie umiem” – „chętnie spróbuję”.

Zawsze do kosza wrzucali papierek,
W którym był wcześniej słodki cukierek.
Wszystkich uczyli – starszych i dzieci,
Że, kto jest grzeczny nigdy nie śmieci.

Gdy autobusem Mili jechali,
Z miejsca swojego czasem wstawali –
By mama z dzieckiem małym siedziała,
Aby staruszka w podróży nie stała.

Za co tak Miłych wkoło lubiano?
Dobre maniery ich doceniano!

Czy małym czytelnikom Wierszoteki zawsze dopisuje dobry nastrój? Czy może miewacie czasami gorszy dzień, kiedy jesteście na „nie” na wszystkie prośby i propozycje Waszych bliskich? Napiszcie koniecznie, co poprawia Wam humor!
Do podzielenia się swoim punktem widzenia zapraszam także rodziców. Na pewno macie wiele do powiedzenia/napisania na temat fochów i dąsów Waszych pociech 🙂

W nowym wierszyku przedstawiam Wam Bartusia, który czasami bywał małą marudą 🙂

Bartuś miał zazwyczaj minę,
Jakby właśnie zjadł cytrynę.
Zamiast śmiać się, bawić, skakać,
Wolał dąsać się i płakać.

Zwykle był na „nie” ze wszystkim
I marudził co dzień bliskim –
Przy porannym ubieraniu,
Przy jedzeniu i kąpaniu.

Martwił się przyjaciół brakiem,
Kiedy został przedszkolakiem –
Dzieci z nim się nie bawiły,
Dąsów Bartka nie lubiły.

Jak to zmienić? Chłopiec wiedział –
Z kwaśną miną już nie siedział.
Nikt od niego nie uciekał,
Gdy szeroko się uśmiechał!

Czy macie w swojej rodzinie, sąsiedztwie lub gronie Waszych znajomych osoby, którym nie zamykają się buzie? A może sama/sam jesteś przysłowiową gadułą?

Przedstawiam Wam Gadalskich! Przeczytajcie wierszyk i dowiedzcie się, skąd wzięło się ich przezwisko i czy ciągłe mówienie może być męczące – również dla słuchających…:)

W bloku, na piętrze Gadalscy mieszkali,
Wszyscy sąsiedzi dobrze ich znali.
Mama i tata, wujek, dziadkowie,
Babcie, dwie córki i trzej synowie –
Wszyscy mówili wciąż, bezustannie,
Podczas obiadu, spaceru, w wannie.
Gadały nawet żółte papugi,
Szczekał donośnie ich jamnik długi.

Co stanowiło temat rozmowy?
Wszystko, co przyszło Gadalskim do głowy –
Paca i szkoła, książki, pogoda,
Plotki z osiedla, podróże, moda.

Ściany w mieszkaniu były dość cienkie,
Niosły się przez nie odgłosy wszelkie.
Sąsiad najbliższy oczy przymykał,
Gdy zatyczkami uszy zatykał.
Inny na głowę kołdrę naciągał
I na zegarek coraz spoglądał.
Oczu noc całą czasem nie zmrużył –
Czym sobie – myślał – na to zasłużył?
Ci, którzy ciszę, spokój lubili,
Już tym gadaniem zmęczeni byli.

Aż tu Gadalscy gadać przestali.
Ciszy królami nagle się stali.
Innym czasami mówili potem –
Mowa jest srebrem, milczenie złotem!