Dla wszystkich małych Czytelników Wierszoteki, którzy boją się utraty mleczaków – nowy wierszyk 🙂 Pamiętajcie schować każdy ząbek pod poduszkę! Wróżka Zębuszka pilnuje Waszych uśmiechów 🙂

Niezwykła wróżka u dzieci bywa.

Jaka? Zębuszka – tak się nazywa.

Stoi na straży ząbków ich bacznie,

Wie, kiedy mleczak ruszać się zacznie.

Ząbek to pierwszy – słaby i mały,

Wnet go zastąpi ząb mocny, stały.

Dziecko się martwi – „Ach, cóż się dzieje?!

Mleczak się w prawo i w lewo chwieje!

Kiedy wypadnie – przy szczotkowaniu?

Podczas gryzienia – tak przy śniadaniu –

W bułce, rogalu nagle zostanie?

Jak on się w końcu ze mną rozstanie?

Szybko, znienacka, czy trzeba siły?

Ach, zmykaj wreszcie, mleczaku miły!”

Dziecko cię schowa wnet pod poduszkę

I tym sposobem przywoła wróżkę.

Ona, gdy malca sen nocą zmorzy,

Na miejsce ząbka pieniążek włoży.

Uśmiech (szczerbaty) tym spowoduje,

Bo za pieniążek dziecko kupuje

Drobiazg – jak lalkę lub resoraka.

Oto nagroda jest za mleczaka!

Za oknami nieśmiało prószy śnieg, w wielu domach pełną parą ruszyły przygotowania do Świąt – te już tuż, tuż! Już niebawem zaczniemy stroić choinki – w ulubione bombki, łańcuchy, pierniczki..Przeczytajcie wierszyk i dowiedzcie się, co słychać w lesie 🙂 Czy zwierzaki pochowały nosy w swoich norkach, czy może także szykują się do Świąt? 🙂

Słychać w lesie – „Idą święta!”
Już krzątają się zwierzęta –
Pora wziąć się za porządki
I wysprzątać norek kątki.
Pełne pracy mają łapki,
W ruch już poszły miotły, szmatki,
Choineczkę w lesie stroją –
Dwoją przy tym się i troją.

Ubierają ją w cacuszka –
I w orzechy, i w jabłuszka,
W kulki głogu i żołędzie.
Wnet gotowe drzewko będzie!
Każdy zwierzak pomóc rad –
Chce w tę pracę mieć swój wkład.
Jeszcze ptaszki niosą piórka –
O! Błękitne dała sójka.

Stoi już choinka wielka,
Wystrojona jak panienka.
A w Wigilię, ciemna noc
Wszędzie swą roztoczy moc –
Głośno…szeptem (tak pod nosem),
Zwierzak powie ludzkim głosem!
W Święta, w lesie – na spacerze,
Nadstaw ucho – radzę szczerze!

Czy mali Czytelnicy wierszoteki odpakowali już wszystkie prezenty? 🙂

Po niezwykłym dniu – Mikołajkach, czas na mikołajkowy wierszyk 🙂

Słychać głośne: „ach” i uuuch” –

To Mikołaj wciąga brzuch,

Wkłada swój czerwony strój,

Z prezentami bierze wór.

Renifery już czekają,

Już do sań się zaprzęgają.

Chociaż mrok jest i śnieżyca,

Wnet się wzbiją do księżyca.

Święty, z workiem, mknie po niebie,

Aby na czas być u Ciebie –

Wejść kominem po kryjomu,

Wyjeść Ci ciasteczka w domu,

Wykorzystać nocną ciszę –

Sprawdzić, kto do niego pisze.

O co dziecko prosi w liście,

On zostawi oczywiście –

Pod poduszką lub za drzwiami

I odjedzie hen, saniami.

Tak, co rok, u dzieci gości –

Ku ogromnej ich radości!

Dla wszystkich małych czytelników, którzy lubią niezwykłych gości wieczorową porą 🙂

Potwór się wieczorem skrada

I w pokoju Krzysia siada.

Czasem tak przychodzi w gości,

Bo nie lubi samotności.

Mówi szeptem – „Mój maluszku,

Zrób mi miejsca ciut na łóżku.

Ciepłą kołdrą się przykryję –

Od stóp wielkich aż po szyję.

Może jeszcze kocyk damy?

Nie przywołuj tylko mamy –

Pewnie się wystraszy mnie

I przegoni stąd, kto wie…?

Co w zaśnięciu nam pomoże?

Policzymy owce może?

Jedna, druga, trzecia…cóż…

Oczy mi się kleją już!”

Stwór po chwili chrapie w głos,

Już w poduszkę wtulił nos.

Czy faktycznie potwór był,

Czy się tylko chłopcu śnił?

Kiedy Krzyś wstał – obok głowy,

Leżał jego miś pluszowy.

Dla wszystkich maluszków, które boją się nocnych ciemności 🙂

W noc gwieździstą, spod poduszki,

Wyfrunęły  srebrne duszki.

Przeciągnęły się, ziewnęły,

Nocny patrol rozpoczęły.

Każdy z nich pilnuje bacznie,

By maluszki spały smacznie.

Każdy zna magiczne czary,

Co przepędzą w mig koszmary –

Aby dzieci nocą śniły

Sen spokojny, błogi, miły.

Straż swą pełnią po kryjomu –

Nie pokażą się nikomu.

Kiedy świt pożegna noc

Duszki stracą swoją moc.

Na ich drzemkę  przyjdzie czas –

W dzień nie ujrzy ich nikt z nas.

Znów przywołać je jest łatwo –

Trzeba w nocy zgasić światło!

Mali i nieco starsi Czytelnicy Wierszoteki! Czy znacie/pamiętacie wierszyk „Żyrafa u fotografa” Ludwika Jerzego Kerna? Zrobienie zdjęcia tak wysokiemu zwierzakowi, to nie lada wyzwanie 🙂 Przeczytajcie najnowszy wierszyk o sesji zdjęciowej w ZOO. Dowiecie się, czy fotograf sprostał wyzwaniu i ujął w jednym kadrze wszystkie zwierzaki – wraz z żyrafą 🙂

                                                                                                                                                                                                      Przyszedł fotograf do ZOO zrobić zdjęcia,

Wszystkie zwierzaki aż piszczą z przejęcia.

Lew kły szczotkuje, stroszy czuprynę,

Ćwiczy przed lustrem pozę i minę.

Pani żyrafa włożyła korale –

Chociaż na co dzień nie stroi się wcale.

Małpa w uśmiechu rząd zębów szczerzy –

W małpiej naturze strojenie min leży.

Słoń czyści trąbę – już lśnią jego ciosy,

Zebra kokardę wplotła we włosy

(akcent czerwony do grzywy dodała –

Bo, tak z natury, jest czarno-biała).

Hipcio wyglądać chce smukło i  gibko,

Brzuch swój okrągły wciąga więc szybko.

Chętnych do zdjęcia w grupie jest tylu!

Pozują „en face” oraz z profilu.

Wyjął fotograf aparat i „pstryk”,

Zrobił zwierzakom kilka zdjęć w mig.

Dnia następnego zdjęcia wywołał,

Szybko je jednak głęboko schował.

Aż wstyd się przyznać do takiej gafy –

W kadrze nie zmieścił całej żyrafy.

Na zdjęciu jest jej tylko połowa –

Tułów, nieco szyi –  zniknęła głowa!

Zrobi żyrafie w ZOO zdjęcie nowe –

Ujmie tym razem samą jej głowę.

Później starannie zdjęcia zmontuje –

Żaden się zwierzak nie zorientuje!

Za oknami iście zimowa aura! Przedstawiam Wam kolejną odsłonę wierszyka o Pani Zimie (pierwotną opublikowałam dokładnie przed rokiem :)). Przy okazji Wszystkim – tym młodszym i tym starszym Czytelnikom Wierszoteki życzę wyśmienitej zabawy – na sankach, łyżwach, nartach… I oby wreszcie napadało wystarczająco śniegu, aby ulepić bałwana 🙂

Cichuteńko, z końcem roku,
Przyszła Zima – tuż po zmroku.
Białe włosy ręką gładzi,
Ma do ziemi suknię z szadzi,
Z lodu drobne pantofelki,
I chłód od niej bije wielki.

Mróz, gdy włada Pani Zima,
W dzień i w noc siarczysty trzyma.
On to szybko wody krople
Zmienia w lodu długie sople.

Zima ma pęk pędzli w dłoni,
Nimi szyby okien szroni –
Tworzy wzór znajomy wszystkim –
Kwiaty, piórka oraz listki.
Śniegiem sypie z chmur śniegowych -,
Biały pejzaż jest gotowy!

Nasz Krzyś skończył już 3 latka!  Aktualną pasją Przedszkolaka są dinozaury 🙂 Cała gromada cukrowych dzikich stworów pojawiła się zatem na tegorocznym torcie 🙂  Tradycyjnie powstał również wierszyk okolicznościowy.

Krzysio nasz 3 latka ma!
Dinozaurów mnóstwo zna –
Wszystkie smoki, dzikie stwory
Już oswoił do tej pory.

Do przedszkola chłopczyk chadza –
Tata go tam zaprowadza.
Krzyś się bawi, koloruje,
Psoci, tańczy, leżakuje.
Jest tygryskiem – tak Wam powie,
Tak się jego grupa zowie.

Krzysio ryczy jak lew dziki
(Lub to smocze są okrzyki).
Wciąż się pyta – „Co to? Jak?
Jaki kolor? Czemu tak?”.
Nigdy nie brak mu ochoty
Na podskoki i przewroty.

Rzadko chodzi smutny, z fochem,
Wprost niezwykłym jest pieszczochem.
Wszyscy bardzo go kochamy,
Żywe srebro w domu mamy!