Dla Wszytskich, którzy mają rodzeństwo lub jeszcze o nim marzą 🙂

Czasem w Twój mały, dziecięcy świat,

Wkracza rodzeństwo – siostra lub brat.

Cóż – na początku prawie kosmita –

Dzidziuś łysawy, o nic nie pyta.

Witasz go czule: „Mój Ty Maluszku,

To Ty mieszkałeś u mamy w brzuszku”.

Kiedy zapłacze – głaskasz po głowie,

Czemu mu smutno – przecież nie powie.

Nucisz piosenki mu wprost do ucha,

Z zaciekawieniem bajek też słucha,

Dajesz mu smoczek oraz grzechotki,

Ukradkiem sprawdzasz czy ma łaskotki.

Patrzysz jak rośnie, raczkuje, gaworzy,

Śmieje się, mruczy, aż sen go zmorzy.

Tak Wam mijają kolejne lata…

Brat albo siostra figle Ci płata,

Nie jest już małym, słodkim bobasem.

Jest Twym kompanem, jest zabaw asem.

Mamie i tacie razem psocicie,

Marzenia sobie szepczecie skrycie.

Dzielicie smutki oraz radości –

Ba! Nawet na pół drobne słodkości.

Długo na siebie się nie gniewacie –

Przecież lubicie się i kochacie.

Kiedy rodzeństwo masz – siostrę, brata,

Masz przyjaciela do końca świata.

Dla wszystkich małych i starszych Czytelników, którzy miewają problem z zaśnięciem 🙂

Śpij, Kochanie, śpij,  sny przepiękne śnij –

Sny bajkowe, kolorowe. Do poduszki przytul głowę.

Ciemna noc nadeszła, dzień się skończył już.

Wskakuj więc do łóżka, oczka szybko zmruż.

Rozsypała nocka gwiazdeczki po niebie,

Blaskiem ich otula na dobranoc Ciebie –

Mienią się w ciemnościach, jak małe klejnoty,

Księżyc zerka w okno, jest jak rogal złoty.

Będzie Cię pilnował, będzie stał na straży,

Nawet mysz się przy nim zakraść nie odważy.

Tylko wiatr za oknem przerwie nocną ciszę,

On Cię swoim szumem do snu ukołysze.

Śpij, Kochanie, śpij, sny przepiękne śnij.

Wszystkim Czytelnikom, którzy lubią opowieści „z dreszczykiem”
przedstawiam historię wprost z głębin morza 🙂

Jest pewna ryba – zowie się płotka,
Wszelka nowina i wszelka plotka
Od niej wychodzi w morskiej głębinie,
Ze słów potoku panna ta słynie.

Oto puściła pogłoskę świeżą,
Łuski się rybkom aż od niej jeżą –
„Rekin żarłoczny w morzu grasuje,
Na swe ofiary w nocy poluje”.

Opracowują więc plan obrony –
Pełen brawury, nieco szalony.
Dalej chcą życie w spokoju wieść,
Żadnym się szczękom nie dadzą zjeść.

Akcją dowodzi sędziwa flądra –
Ma doświadczenie, jest bardzo mądra.
Już się wyrywa do walk meduza –
„Rekin to chyba szuka tu guza!
Gdy tylko dotknąć nas się odważy,
Mną na początek wnet się poparzy.”

Ryba rozdymka, z tego przejęcia,
Wciąż jest jak piłka, ciągle ma wzdęcia.
Także do boju w pełni gotowa –
W kolcach jest cały tułów oraz głowa.
Miecznik nos długi – jak miecz, jak szpadę,
Ma w gotowości – „Tak, damy radę!”

I ośmiornica szykuje macki  –
„Intruz nie wyrwie się z tej zasadzki –
Jeszcze zapłacze rzewnie, jak beksa!
Ha! Z atramentu wypuszczę kleksa!
Wróg oślepiony, bez orientacji,
Już z nas nie zrobi pysznej kolacji.
Potem przegnamy go na manowce –
Hen gdzieś za rafę, za koralowce.”

Gdy wszystko było tip-top gotowe
Wieści z patrolu nadeszły nowe –
Delfin – nie rekin – przybył w te strony,
A on przyjaźnie jest nastawiony.
Alarm obronny więc odwołano.
Płotkę – kłamczuchę, hen w dal przegnano.
Tu już nie będzie innych stresować,
Niechaj gdzie indziej płynie plotkować!

Które z warzyw lubicie najbardziej? Macie swój numer jeden? 🙂 Przedstawiam Wam najnowszy wierszyk – rzecz oczywiście o warzywach/ akcja rozgrywa się w warzywniku 🙂 Przyjemnego czytania!

Konkurs w ogrodzie gospodarz wieści –
„KONKURS DLA WARZYW” – tej oto treści.
Wnet się podnosi na grządkach wrzawa,
Słychać okrzyki – „Czeka nas sława!
A tak właściwie jedno warzywo…”
Każde więc patrzy na drugie krzywo.
Nie są już dłużej – kim? Kompanami.
Są konkurencją, są rywalami.

Na pierwszych grządkach, na pierwszym planie,
Już kokietują, wdzięczą się panie.
Jest tu marchewka – słodka karotka,
Pyszna, soczysta i w talii wiotka.
Dalej podłużna i biała rzepa –
Choć taka smukła, jest w niej i krzepa.
Za nią pietruszka czesze swą nać –
Co za czupryna, tylko ją rwać!
Nieco w oddali rośnie cebula,
Swym aromatem wszystkich rozczula.
Choć zwykle innym łezki wyciska,
Dziś sama płaczu panna jest bliska.

Wdzięczą się również dziarscy panowie,
Przyjmują pozy, stają na głowie.
Brokuł, kalafior prężą muskuły –
Na punkcie kształtów każdy jest czuły…
Seler spogląda na nich z niesmakiem –
„Ja tam zwyciężę wszystkich zapachem!”
Krzyczy w oddali i koper włoski –
„Ja wygram konkurs! Ja jestem boski!”
Ziemniak się z ziemi wydostać stara,
Czyści mundurki ogórków para.

Istny tu mamy folwark próżności.
Każde warzywo chwali się, złości.
Burak już bardziej stać się nie może –
Mimo emocji – w bordo kolorze.
Tak grozi miły dotychczas groch –
„Gdy przegram konkurs, to będzie foch!”
Krągły pomidor najchętniej z krzaka,
Dałby czym prędzej cicho drapaka –
Jego niepewność dopada wciąż,
Wprost z niego kipi ze stresu miąższ.

Wreszcie ogrodnik werdykt obwieścił.
Wszystkie warzywa w swym koszu zmieścił.
Wszystkie w konkursie na podium stały.
Oto nagroda, którą wygrały –
Z nich ugotował gospodarz zdrową
Zupę nazwaną – jak? JARZYNOWĄ.
Dumne warzywa miały więc miny,
Wiedzą, że mają – co? WITAMINY!

Dla wszystkich małych Czytelników Wierszoteki, którzy boją się utraty mleczaków – nowy wierszyk 🙂 Pamiętajcie schować każdy ząbek pod poduszkę! Wróżka Zębuszka pilnuje Waszych uśmiechów 🙂

Niezwykła wróżka u dzieci bywa.

Jaka? Zębuszka – tak się nazywa.

Stoi na straży ząbków ich bacznie,

Wie, kiedy mleczak ruszać się zacznie.

Ząbek to pierwszy – słaby i mały,

Wnet go zastąpi ząb mocny, stały.

Dziecko się martwi – „Ach, cóż się dzieje?!

Mleczak się w prawo i w lewo chwieje!

Kiedy wypadnie – przy szczotkowaniu?

Podczas gryzienia – tak przy śniadaniu –

W bułce, rogalu nagle zostanie?

Jak on się w końcu ze mną rozstanie?

Szybko, znienacka, czy trzeba siły?

Ach, zmykaj wreszcie, mleczaku miły!”

Dziecko cię schowa wnet pod poduszkę

I tym sposobem przywoła wróżkę.

Ona, gdy malca sen nocą zmorzy,

Na miejsce ząbka pieniążek włoży.

Uśmiech (szczerbaty) tym spowoduje,

Bo za pieniążek dziecko kupuje

Drobiazg – jak lalkę lub resoraka.

Oto nagroda jest za mleczaka!

Za oknami nieśmiało prószy śnieg, w wielu domach pełną parą ruszyły przygotowania do Świąt – te już tuż, tuż! Już niebawem zaczniemy stroić choinki – w ulubione bombki, łańcuchy, pierniczki..Przeczytajcie wierszyk i dowiedzcie się, co słychać w lesie 🙂 Czy zwierzaki pochowały nosy w swoich norkach, czy może także szykują się do Świąt? 🙂

Słychać w lesie – „Idą święta!”
Już krzątają się zwierzęta –
Pora wziąć się za porządki
I wysprzątać norek kątki.
Pełne pracy mają łapki,
W ruch już poszły miotły, szmatki,
Choineczkę w lesie stroją –
Dwoją przy tym się i troją.

Ubierają ją w cacuszka –
I w orzechy, i w jabłuszka,
W kulki głogu i żołędzie.
Wnet gotowe drzewko będzie!
Każdy zwierzak pomóc rad –
Chce w tę pracę mieć swój wkład.
Jeszcze ptaszki niosą piórka –
O! Błękitne dała sójka.

Stoi już choinka wielka,
Wystrojona jak panienka.
A w Wigilię, ciemna noc
Wszędzie swą roztoczy moc –
Głośno…szeptem (tak pod nosem),
Zwierzak powie ludzkim głosem!
W Święta, w lesie – na spacerze,
Nadstaw ucho – radzę szczerze!

Czy mali Czytelnicy wierszoteki odpakowali już wszystkie prezenty? 🙂

Po niezwykłym dniu – Mikołajkach, czas na mikołajkowy wierszyk 🙂

Słychać głośne: „ach” i uuuch” –

To Mikołaj wciąga brzuch,

Wkłada swój czerwony strój,

Z prezentami bierze wór.

Renifery już czekają,

Już do sań się zaprzęgają.

Chociaż mrok jest i śnieżyca,

Wnet się wzbiją do księżyca.

Święty, z workiem, mknie po niebie,

Aby na czas być u Ciebie –

Wejść kominem po kryjomu,

Wyjeść Ci ciasteczka w domu,

Wykorzystać nocną ciszę –

Sprawdzić, kto do niego pisze.

O co dziecko prosi w liście,

On zostawi oczywiście –

Pod poduszką lub za drzwiami

I odjedzie hen, saniami.

Tak, co rok, u dzieci gości –

Ku ogromnej ich radości!

Dla wszystkich małych czytelników, którzy lubią niezwykłych gości wieczorową porą 🙂

Potwór się wieczorem skrada

I w pokoju Krzysia siada.

Czasem tak przychodzi w gości,

Bo nie lubi samotności.

Mówi szeptem – „Mój maluszku,

Zrób mi miejsca ciut na łóżku.

Ciepłą kołdrą się przykryję –

Od stóp wielkich aż po szyję.

Może jeszcze kocyk damy?

Nie przywołuj tylko mamy –

Pewnie się wystraszy mnie

I przegoni stąd, kto wie…?

Co w zaśnięciu nam pomoże?

Policzymy owce może?

Jedna, druga, trzecia…cóż…

Oczy mi się kleją już!”

Stwór po chwili chrapie w głos,

Już w poduszkę wtulił nos.

Czy faktycznie potwór był,

Czy się tylko chłopcu śnił?

Kiedy Krzyś wstał – obok głowy,

Leżał jego miś pluszowy.